Plan B: deel twee
Al eerder heb ik verteld over dat ik na aan het denken ben over mijn plan B. Ooit zal ik de zorg uit gaan, ik houd dit niet mijn hele leven vol. Ik word moe van alle extra administratie, het feit dat bepaalde handelingen zoveel tijd kosten en ik de patiënten niet daadwerkelijk kan helpen, ze de dingen geven die ze nodig hebben. Een ander medicijn omdat er bijwerkingen zijn, bij pillen of inhalatiemedicatie. Het incontinentiemateriaal wat veel te laat komt, omdat er nog een ‘intake’ plaats moet vinden maar de patiënt niet door het menu heen komt en in cirkeltjes wordt gestuurd; ik heb daarentegen maar twee minuten nodig met de medewerker van de firma om de dingen in orde te maken. Terwijl de benodigde informatie al in de verwijzing vermeld stond.
Zo. Veel. Paarse. Krokodillen.
En niemand die luistert. Of tenminste; niemand die macht heeft die luistert, om hier daadwerkelijk iets aan te veranderen. Er is niet op te boksen tegen het systeem, de lobbyisten en de ministers die van toeten noch blazen weten. Genoeg mensen uit de praktijk die via beroepsverenigingen of andere kanalen hebben geprobeerd het systeem te veranderen: op deze manier lukt het ons gewoon niet.
Ik weiger het mijn eigen gezondheid te laten kosten. Ik heb al genoeg aan mijn hoofd, een baan die teveel stress oplevert vind ik het niet waard.
Inmiddels heb ik een aantal gesprekken gehad met een loopbaancoach en zelf ook veel nagedacht en een goede lijst van opties opgesteld. Ik geef mezelf de tijd om er rustig en open over na te denken: een functie niet gelijk af te schrijven omdat het te ver weg is, of ik niet de juiste opleiding heb. Alles is het bekijken waard. Daarbij heb ik een groot rechtvaardigheidsgevoel wat het soms wel lastig maakt: ik zie mezelf namelijk niet mijn ziel verkopen en bij de farmaceut gaan werken, bijvoorbeeld. Terwijl ze daar prima iemand kunnen gebruiken zoals ik. Maar goed, uiteindelijk is de vraag; word ik er gelukkig van? Dat is het voornaamste, het belangrijkste, het doel waar ik naar streef. Als ik iets geleerd heb van de pandemie is het wel dat het leven veel te kort is om je te laten leiden door behoeftes of meningen van anderen. Het draait om mezelf, mijn eigen gezondheid en mijn levensgeluk.