De overtuiger

Misschien weten jullie het (nog) niet, maar ik zit onder de tattoos. Echt een hoop, inmiddels. Grote, kleine. Als ik lange mouwen aan heb zie je alleen het maantje op mijn linker ringvinger. 

In het ziekenhuis vond ik het hilarisch, toen ik nog geen zichtbare tattoos had. Ik hielp een wat oudere, gelovige dame en zij zei: “wist je dat mensen soms helemaal ónder (de tattoos) zitten? Vréselijk vind ik dat!”

Hihi. Ik ben Die Zuster die Onder zit, dacht ik. 

Laatst kwam ik op bezoek bij een 96-jarige die me ook probeerde te overtuigen hoe Lelijk (met hoofdletter, ja) dat wel niet was als je haar leeftijd had. Ze vertelde dat een vriendin van haar kleinzoon dat ook had. “Wat denken jullie jonge mensen nou, als je dat neemt? Ik heb toen mijn oude huid laten zien, zodat ze konden zien hoe dat eruit zag, als ze later zo oud waren als ik. Helemaal gerimpeld. ” 

En dan zo’n veroordelende blik erbij, natuurlijk. 

Heerlijk vind ik dat, zulke patiënten. Ik kan er alleen maar om lachen. Hoe druk je je wel niet bezig kunt houden met andermans leven. Ik ga er meestal maar niet op in, want dat is niet waar ik voor kom en zou ook niet helpen in de hele discussie denk ik. Er zit nogal een verschil tussen onze generaties en manieren en leefwerelden waarin we zijn opgegroeid. Zij heeft de tweede wereldoorlog nog meegemaakt en bevindt zich nu aan het einde van haar leven, ik sta er nog middenin met een gezin en een werkend leven. 

De vraag die me natuurlijk altijd gesteld wordt is ‘of het pijn doet’ en ‘dat zal wel pijn gedaan hebben!’. En dan hebben ze het meestal over die op mijn vinger of armen, en die zijn nog klein. Ik vertel altijd maar dat dat best meevalt, en de pijn is maar tijdelijk. Wat dat betreft heb ik een leuke baan uitgekozen, precies midden in de boomers en die generatie is zo verschillend van die van mij (de millennials). We botsen nogal eens wat betreft levensvisies, zeg maar.