Maakbaar

Veel mensen hebben nog steeds de illusie dat het leven maakbaar is. Op alle vlakken, eigenlijk. Niet willen vaccineren, maar daarna wel alle zorg willen krijgen die mogelijk is. Of verbaasd zijn dat iemand op hoge leeftijd niet meer opgenomen zal worden op de IC. Als de patiënt dan uiteindelijk toch het hoekje om lijkt te gaan, wil de familie toch soms doorgaan met de antibiotica en geen abstinerend- en comfortbeleid willen voeren, en willen ze niet luisteren naar de artsen.

In het verpleeghuis kwam ik dit ook nog wel eens tegen, familie die op hoge poten naar me toe kwam en vroeg (bijna eiste): “maar de vorige keer kon ze toch ook naar het ziekenhuis voor een infuus?? en toen was alles opgelost! waarom nu niet!?”.

Ik snap het. Het is het meest lastige wat er is, een geliefd familielid laten gaan. Of ze nu stokoud en ziek is, dan wel nog jong en midden in het leven staat. Ik pretendeer niet dat ik weet hoe het is, voor de familie, of voor diegene zelf. Het zal je maar overkomen. Niemand weet hoe je er dan mee omgaat.

We zijn ver, de medische wetenschap. We kunnen zó veel. Van ingewikkelde vruchtbaarheidsbehandelingen tot orgaantransplantaties, noem het maar op. En die ontwikkelingen gaan maar door, behalve ethische vraagstukken lijkt er geen houden aan. En dat is mooi: ik vind het geweldig om alles te volgen en me te verbazen over wat er nu weer mogelijk is. 

We leven steeds langer, maar worden ook steeds zieker, op het einde. Word je niet geveld door hart- en vaatziekten dan is het vaak wel dementie wat je op latere leeftijd overkomt. Er zijn genoeg ouderen die ik bezoek, maar maar weinig die bijna niets mankeren. En zoals men zegt: Ouderdom komt met gebreken. 

Ik denk dat we daar nooit aan zullen ontkomen, tenzij er een manier is om je brein te digitaliseren, en zo ver zijn we nog niet. Tot die tijd moeten we het doen met de gevolgen van de zakken met vlees, bloed en botten waar we in wonen, en die gaan uiteindelijk een keer dood.