Vertrouwen

Eind vorig jaar ben ik op vakantie geweest met mijn gezin, naar een prachtige plek in Zwitserland. Daar heb ik het boek “Komt een land bij de dokter” gelezen van Michelle van Tongerloo. Wat ik al langer dacht en voelde, zette zij prachtig om in woorden. We moeten als zorgverleners meer de nabijheid zoeken met patiënten, niet de ‘professionele afstand’ tot een kunst verheffen.

Ik zag haar na lange tijd weer op mijn spreekuur. Ze was blij me te zien, maar viel gelijk met de deur in huis: het ging niet goed. Mijn vervanger had een vervelende opmerking gemaakt over haar gewicht en allerlei tips gegeven die ze allang in praktijk bracht, zoals meer volkoren vezels eten. Ze was het allemaal zo zat, het gevoel dat al die pillen niets hielpen, dat ze ermee gestopt was. De waardes waren slecht. Ik hoorde haar verhaal en frustratie aan, en vertelde het ook jammer te vinden dat de timing waarmee ik eerder uitviel in haar proces heel onhandig was geweest. Ze zei heel lief “ja, kan gebeuren natuurlijk!”, wat ik ook beaamde, en voelde hierin geen schuldgevoel.

Ik vertelde hoe het proces zou zijn verlopen als ik er wel was geweest, en dat we best nog wat ruimte hadden voor ophoging van de medicatie om de waardes te verbeteren. Ik zag haar langzaam ontspannen in het consult en het vertrouwen terugkrijgen wat ze eerder had bij mij.

We spraken over het nieuwe plan, ik beantwoordde haar vragen en deelde haar zorgen. We hadden het niet over haar leefstijl. Dat doet ze goed. Soms worden ziektes erger en is op dat moment, omdat de waardes zo slecht zijn, maar even één optie: medicatie ophogen (dan wel herstarten). Ze was het met me eens, spraken af de komende tijd wat intensiever contact te houden en ik zag de opluchting in haar ogen.

Ze wordt namelijk binnenkort oma, en heeft dus een goede motivatie om de waardes beter te krijgen.