Dino

Ik praat niet meer over paarse krokodillen, ik heb het tegenwoordig over dino’s. Het zijn geen gewone krokodillen meer. We zijn beland op een hindernisbaan met de enorme prehistorische monsters, een soort Jurassic Park maar dan voor zorgverleners. Wie brengt zijn of haar patiënt zo snel mogelijk naar de finish, zonder dat je beide opgegeten wordt door een gigantische T-rex?

Waar zal ik beginnen? Hebben we het over de labuitslagen die niet goed gedaan worden, waarbij patiënten thuis zitten te wachten op een labservice die niet op komt dagen? Of de verkeerde bepalingen? Of, hebben we het over een protocol wat lichaamsbeweging moet registreren voor diabetespatiënten, maar dat niet doet, wat blijkt uit de jaarcijfers die gegenereerd worden? En met niet bedoel ik 1% geregistreerd, terwijl ik netjes alles aan het vinken ben. Het hele excel sheet is rood, want ergens gaat de registratie niet goed.

Maar wacht, er is meer. Dit jaar heeft er een verandering plaatsgevonden bij de verzekeraars voor de aanvraag van materialen die diabetespatiënten nodig hebben om hun insuline te spuiten. De naaldjes, de lancetten en glucosestrips moeten door ons verantwoord worden. Een heel A4 moet er ingevuld worden over wat de patient nodig heeft, waarom, hoeveel, wat het meerverbruik is en waarom (en hoe lang dat dan is).

Verrassend genoeg gaat dat niet goed; een patiënt belde mij op, vertelde geen insulinenaaldjes te krijgen van de leverancier. “Lastig insuline spuiten zo,” merkt de patiënt droogjes op. Ik bel met de leverancier. “Ja, wat de apotheek kan doen, doet de apotheek, en niet wij.” Goh ja, laten we het nog ingewikkelder maken. Na wat ge-heen-en-weer levert de leverancier toch de naaldjes, gelukkig, en hoeft de patiënt niet meer de naaldjes van een familielid te gebruiken.

Met een voorbeeld zoals hierboven kan ik rustig een half uur bezig zijn. Tijd die ik beter kan besteden, maar de zorgverzekeraar denkt hier anders over. En zij zijn tenslotte de baas. Want ondanks wat ze zelf prediken; ze gaan wel degelijk, voortdurend, op de stoel van de arts (en die van mij) zitten.

Doen we nog een voorbeeld? (Ja!) De hulpmiddelen die wij aanbieden voor het stoppen met roken worden sinds dit jaar volledig vergoedt; denk aan pleisters of medicatie. Maar! Wel via maar een handvol speciale apotheken die verspreid over het hele land zitten. En! Maar één middel per jaar. Of de patiënt bijwerkingen ervaarde van een eerder gebruikt middel, doet er niet toe.

Als laatste een enorm groot en al langer spelend probleem. De generieke medicatie. Sinds kort wordt één van de snelwerkende insulines, Novorapid, vervangen door een generiek middel, zoals Aspart. Volgens de zorgverzekeraar moet dit geen enkel verschil maken, want de werkzame stof is hetzelfde! Alleen de hulpstof is anders. Een heel gevaarlijk standpunt als je het over biologicals en biosimilars hebt. Goed ja, maar vertel me meer over hoe patiënten gewend zijn aan een bepaald type medicatie (vooral kleur en vorm) en zeker verschil kunnen ervaren tussen de verschillende middelen van verschillende merken.

De huisarts heeft ondertussen een nutteloos formulier voor een verwijzing een keer of zes lukraak bestempeld met de paarse krokodillen-stempel die ze heeft aangeschaft (met paarse inkt).

Jurassic Park, here we come.