Besognes

Vaker wel dan niet zijn de artsen en ik het met elkaar eens. Inmiddels ben ik zo ingeburgerd in de praktijk dat ze wel eens zeggen “niet zulke moeilijke vragen stellen hoor zuster, dat weet de dokter niet”, of “handel jij dat maar af, daar heb jij meer ervaring mee dan ik”. 

Regelmatig krijg ik een patiënt tegenover me die zegt: “Oh, dat zei de dokter anders niet”, refererend naar de huisarts waar ik mee samenwerk, of de specialist waar hij of zij net geweest is. Aan mij de taak om uit te leggen dat er nuance is, dat specialisten vaak met andere richtlijnen werken dan wij in de huisartsenpraktijk, of dat de huisarts een ander standpunt in kan nemen dan ik, maar we nog steeds op een lijn staan.

Vaak kan de patiënt hier wel begrip voor opbrengen, alhoewel het voor mij voelt alsof ik me op glad ijs begeef, en elk woord wat ik zeg nauwkeurig afgewogen wordt op de weegschaal. Vaak benoem ik dat het uiteindelijk hetzelfde doel is wat we nastreven; hoe we daar komen kan verschillen per patiënt, per praktijk en per arts. 

Het feit dat de gezondheidszorg geen exacte wetenschap is waar A in gaat en B de uitkomst is, is soms nog lastig te begrijpen voor patiënten. Net zoiets als causaliteit en oorzaak. We hebben een enorme hoeveelheid aan richtlijnen opgebouwd in de afgelopen decennia, die ons heel goed de weg kunnen wijzen. In elke richtlijn staat echter dat persoonsgerichte zorg eigenlijk voorop staat, en je samen met de patiënt moet uitvogelen wat het beste past uit de richtlijn(en). 

Empowerment van de patiënt hoort hier ook bij. Vaak zeg ik dat de patiënt uiteindelijk zelf beslist, en dat het aan mij de taak is om uit te leggen wat de opties zijn, en bij elke optie de voor- en nadelen van die beslssing. Dat ik wil dat ze een weloverwogen keuze maken op basis van de informatie. Soms heeft dat even de tijd nodig, een paar consulten, zodat de patiënt erover na kan denken. Vergeet ondertussen niet dat de patiënt maar gemiddeld 10% onthoudt van wat in de spreekkamer gezegd word.

Een goede uitkomst van een consult is dat de patiënt zich begrepen voelt, dat hij of zij het eens is met de beslissing en zich hier goed bij voelt. Het gaat er niet om of we een richtlijn kunnen volgen en kunnen vinken en alle risico’s beheersen, het gaat altijd om persoonsgerichte zorg, en het aansluiten bij de leefwereld, behoeftes en belangen van de patiënt.