ZorgBlog

Onrust

Vorig jaar om deze tijd keken we onze eerste persconferentie. Met bonkend hart zat ik op de bank, luisterend naar de woorden die zeiden dat de scholen dicht gingen, en het land tot een halt kwam. 

Inmiddels kijk ik geen persconferenties meer. Ik ben denk ik gestopt na de tweede persconferentie van vorig jaar. Het gaf me teveel stress; elke keer weer waren het nare berichten, de onzekerheid en spanningen kon ik niet aan. Ik ging wel naar mijn werk. Eerst nog zonder patiënten, vanaf juni vorig jaar zag ik wel weer patiënten. Eerst met afstand maar zonder masker, later met IIr-masker. 

Het verandert niet. Ik heb er geen vertrouwen meer in dat het wordt zoals het was; het is een nieuwe wereld waar we in terecht zijn gekomen, en ik vrees voor de komende maanden en jaren. Het zijn zoveel crises die we moeten bedwingen; de COVID-pandemie, maar ook de klimaatcrisis. De verschrikkelijke toestand in de zorg en de polarisatie in de samenleving. 

Is de mensheid gedoemd te mislukken? Ik zie weinig bewijs van het tegendeel, met de kleine progressieve partijen die toch een zetel hebben weten te bemachtigen.

De verkiezingsuitslag toch bijna hetzelfde als vorige keer, schijnbaar zijn er genoeg mensen die vertrouwen hebben in de huidige staat van de regering om nogmaals vier jaar ‘ja’ te zeggen tegen deze verhoudingen. Ik kijk er niet meer van op, ik laat de onverschilligheid over mij heen stromen. Ik zucht nog eens diep als de patiënt die ik in mijn spreekkamer heb, vindt dat de mondkapjes ‘levensgevaarlijk’ zijn.
Het glijdt van me af, van die gladde rug die ik inmiddels ontwikkeld heb. Ik weet niet of dit een goede strategie is voor mij, maar een andere manier van omgaan weet ik op dit moment ook niet. 

Er wordt ons elke keer hoop voorgehouden, en het voelt als een dode mus, elke keer weer. Nog éven volhouden… Als de vaccinaties er zijn, dan… Wanneer het warmer wordt, kunnen er…

Ondertussen werk ik elke dag mijn agenda door van patiënten, het voelt als routinewerk. Ik prijs me gelukkig dat ik in de huisartsenpraktijk werk, ik denk regelmatig aan mijn collega’s die het veel zwaarder hebben zoals in de verpleeghuizen, de thuiszorg en in de ziekenhuizen. 

Ik heb inmiddels mijn eerste vaccinatie mogen ontvangen, nadat ik de brief van mijn werkgever had gekregen bleek ik al de volgende dag terecht te kunnen voor een prik. Ik ben gelijk gegaan. Dit gaf me zoveel hoop, en tegelijkertijd weet ik ook dat we er nog lang niet zijn. Ik waan me niet veilig met één prik, en ook niet met twee. 

Weten jullie nog dat vorige zomer de hashtag ‘#savethesummer’ trending was op Twitter? Ik zet denk ik mijn zinnen op de zomer van 2025.

2 thoughts on “Onrust

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *