Niet verschenen, geen bericht

Ofwel: NVGB, de afkorting die ik geleerd heb sinds ik in de huisartsenpraktijk werk. Iemand is niet verschenen op een afspraak zonder afmelding, en dat noteer je dan in het dossier. 

Vaak bel ik de dezelfde dag nog op, en veelal zijn ze het vergeten. Kan gebeuren natuurlijk. Excuses van hun kant, nieuwe afspraak, niets aan de hand. 

Toch is er een kleine groep, ‘zorgmijders’ zoals wij ze noemen, die structureel niet op afspraken verschijnen. Soms weet je het al van te voren door het enorm lege dossier; andere keren veranderen er dingen, wordt iemand bijvoorbeeld vergeetachtig en kom je er een jaar later achter, nadat familie de zorg heeft overgenomen, dat er al langer geheugenstoornissen spelen waardoor de patiënt zelf niet goed kan inschatten wat er nodig is. 

Bij de mensen die structureel wegblijven is het vaak ook geen ‘keuze’, ze lijden aan meerdere aandoeningen, geestelijk en/of lichamelijk. Het is daarom lastig voor hen om meerdere redenen om langs te komen. Aan mij de taak om dit op te volgen, en patiënten regelmatig te benaderen voor controles, en het belang hiervan uit te leggen, kijken wat past. 

In de coronacrisis vorig jaar en dit jaar zijn er heel wat patiënten ‘lost in follow up’, ofwel, afspraak bijvoorbeeld afgezegd en vervolgens niet meer gekomen. Ik kan extracties maken met het programma waar wij mee werken om patiënten met een bepaalde diagnose op te sporen en te benaderen. Eens in de zoveel tijd plan ik een middag voor mezelf uit om deze lijsten door te spitten op patiënten die recent, of al langere tijd niet zijn gekomen. 

Sommige patiënten willen bewust niet langskomen. Welke redenen dat heeft is niet altijd te achterhalen. Omdat wij een zorgplicht hebben als huisartsenpraktijk is het van belang dat wij in ieder geval jaarlijks iemand benaderen om uit te nodigen voor controle. Of de patiënt hier gehoor aan geeft, is aan hem of haar. 

Wat ik ook wel eens doe is een verrassingsvisite. Onaangekondigd langsgaan bij de patiënt, om te kijken of deze thuis is en het gesprek aan te knopen over de controles waarvoor de patiënt niet wil komen. Of niet, natuurlijk, als de patiënt niet opendoet. Of de partner open doet, maar strategisch buiten de voordeur blijft staan en zegt dat patiënt niet thuis is. 

Het is uiteindelijk maar een kleine groep, de mensen die écht structureel niet willen, of kunnen langskomen.