Blog van een sarcastische verpleegkundige
“Heb je dat zelf wel eens gegeten, die dertig plus kaas? Lijkt wel plastic joh, niet te nassen!” Goed, ik heb al eens verteld dat ik in de omgeving van Rotterdam werk, en die mensen nemen geen blad voor de mond. Ik vind dat heel fijn communiceren: duidelijk en helder, je weet waar je aan […]
Ofwel: NVGB, de afkorting die ik geleerd heb sinds ik in de huisartsenpraktijk werk. Iemand is niet verschenen op een afspraak zonder afmelding, en dat noteer je dan in het dossier. Vaak bel ik de dezelfde dag nog op, en veelal zijn ze het vergeten. Kan gebeuren natuurlijk. Excuses van hun kant, nieuwe afspraak, niets […]
Met het in ontvangst nemen van je diploma in de gezondheidszorg teken je een onzichtbaar contract: het contract van geheimbewaarder. Patiënten komen naar jou toe met hun vertrouwelijke informatie, en praten daar vrijelijk over. Ze verwachten dat je je taak serieus neemt en je verdiept in de informatie: graag zien ze dat je je ingelezen […]
Ze komt binnen, duidelijk wat geagiteerd. Hij komt voor een controle, ze komen samen omdat hij dementie heeft. Hij schuifelt langzaam naar mijn spreekkamer, zij is vooruit gelopen. Ik vertel dat de bloeduitslagen goed zijn, en vraag naar klachten. Hij zegt dat het prima gaat, zij vult hier en daar wat aan over bijzonderheden. Voor […]
Wij zorgverleners hebben superkrachten. Wij kunnen mensen met dementie die in de war zijn in een handomdraai in bed krijgen. We cijferen onszelf (en vooral onze plaspauze) weg om nog net die ene patiënt te helpen. We zien het wanneer het niet goed gaat met iemand, soms nog voor de machines het doorhebben. Ons kryptonite […]
