Ondergang

Wij zorgverleners hebben superkrachten. Wij kunnen mensen met dementie die in de war zijn in een handomdraai in bed krijgen. We cijferen onszelf (en vooral onze plaspauze) weg om nog net die ene patiënt te helpen. We zien het wanneer het niet goed gaat met iemand, soms nog voor de machines het doorhebben.

Ons kryptonite zijn alle regels en administratie die we moeten volgen en naleven. Het snoept elke keer weer die kostbare tijd weg van de patiënt contacten; langzaam aan verzanden we in overdrachten, uitvoeringsverzoeken en zorgindicaties.

Wij zijn geen helden. Zie ons niet als helden, daardoor vergeet je dat wij ook maar mens zijn. Een gezin hebben, een paar huisdieren. Hobby’s. Wij komen ook thuis, en schoppen onze schoenen uit, wrijven over onze pijnlijke benen die moe zijn van de hele dag staan en lopen.

Zie ons als de gewone mens die we zijn, en onder dat gewone pak dragen we een superhelden pak. Maar doe even alsof je dat niet weet.

Ook wij zijn een keer uitgeblust. Ik hoop echt dat dat niet in deze pandemie zal zijn, wanneer mensen ons zó hard nodig hebben. Aan de andere kant begrijp ik het maar al te goed als mijn collega’s juist nu de handdoek in de ring gooien.

Nog vier jaar langer meer administratie, meer macht waar het niet hoort, meer mensen die op onze stoel gaan zitten terwijl ze zeggen dit niet te doen. Steeds minder invloed om juist die relatie tussen zorgverlener en patiënt te benadrukken.

Eens zal de hoeveelheid kryptonite ons teveel worden en gaan ook wij ten onder.