Just smile and wave, boys
Ken je die film Madagascar? Met die pinguïns? Zo voel ik me soms, als ik weer een paarse krokodil tegenkom. In de vorm van een regel die een andere (soms zogenaamde) zorgverlener tegen me zegt aan de andere kant van de lijn.
Zuchten, mijn sarcastische en zwarte opmerkingen inslikken en doorgaan met waar ik mee bezig was: iets positiefs regelen voor de patiënt zodat die weer verder kan. De aanvraag voor bloedprikken regelen, terwijl dit vaak al meerdere keren is misgegaan. Verkeerde adres, te laat, niet gekomen. Als ik bel naar de instantie wordt alles opgelost: adressen worden goed gezet, de verzekering dat er nu echt iemand komt, etc. En vervolgens: weer een fout. Weer iets wat misgaat.
Ik snap het, iedereen in de publieke sector heeft er last van. Iedereen wordt echt helemaal simpel van de regels, de hoepels waar we door moeten springen, NOG een formulier.. Steeds meer wordt er bedacht door managers die anders geen baan meer hebben, zodat ze meer controle hebben over wat wij doen en de zogenaamde kwaliteit van zorg.
Het grappige is: er is geen controle. Er is alleen de schijn van controle. Want controle hebben ze niet; die hebben wij in handen. Wij, de ‘eindgebruiker’, of daadwerkelijke zorgverlener die het patiëntcontact heeft, die heeft de touwtjes in handen. Wij hebben de relatie met de patiënt, wij maken het verschil in hun levens. Niet de formulieren of de managers. Ze zijn gewoon stikjaloers.
Ik ben echt heel benieuwd (nee) hoe ver dit zal gaan. Hoe ver wij het laten gaan. Wanneer is onze maat echt vol? Wanneer, en hoe, gaan wij als zorgverleners echt een heel groot stopbord uithangen en daadwerkelijk stoppen met deze onzin? Ik registreer me een ongeluk, elke patiënt weer, met de rookstatus (allang bekend), of de beweging die ze doen onder de norm ligt of goed is (wat doet dat er eigenlijk toe?), en natuurlijk het gewicht en de eetgewoonten. Een aandachtsvelder van onze zorggroep zei over de eetgewoonten en het invulveld: ‘je kan er ook gewoon een streepje neerzetten, als er maar iets staat, dan wordt het geregistreerd’.
Pardon? Registreren om het registreren? Ik dacht dat dat iets van 2018 was. Gelukkig kunnen we in, tijdens en na een pandemie ook nog heerlijk nutteloos registreren om het registreren, en de zorgverleners extra werk verschaffen. Waarna de cijfers alsnog niet kloppen. Ja, je leest het goed: ik vul alles goed in, en als er een uitdraai komt lijkt het alsof ik dat niet gedaan heb.
Ik denk dat ik maar gewoon aan de pinguïns uit Madagascar denk als ik weer eens een paarse krokodil tegenkom. Die vermijd je niet door weg te rennen, maar gewoon even sarcastisch te lachen en te zwaaien. Smile and wave, boys.