Bezoekers

Ik kom bij haar, al langere tijd. Ze is oud en krakkemikkig, zoals ze zelf zegt, maar het gaat. Ze wil eigenlijk zo weinig mogelijk bemoeienis, wil niet naar het ziekenhuis: “wat gaan ze daar doen dan, voor me?”

Een nuchtere kijk op het leven, en dat lijkt me prima als je ruim de 90 gepasseerd bent.

Deze keer kom ik bij haar, en ze zegt duidelijk dat het niet goed gaat. Weinig eetlust, het lopen gaat al langer slecht. Ik ga voor naar de woonkamer, ze volgt mij en gaat in haar gebruikelijke stoel zitten. Ze begint te vertellen: “ik zie niks meer, het gaat gewoon niet. En dan al die mensen in je huis, die vreemden, ik vind het maar niks.”

Ik laat niks merken dat ik dit een bijzondere zin vind, en vraag verduidelijking: “Oh, zijn er vreemden in je huis?”

“Ja, maar nu zijn ze er niet. Vanavond komen ze weer hoor. Zeggen geen boe of bah. Soms blijft er ook één slapen.” Goed. Ik denk dat ik al weet waar we mee te maken hebben, nu even inschatten hoe angstig het voor haar is en wat we eraan kunnen doen.

“Gebeuren er nog rare dingen, als ze in huis zijn?”, vraag ik.

“Nou,” zegt ze, “soms verdwijnt er een shampoo fles, maar dat maakt me niet zoveel uit. Ik heb in die zin geen hinder van ze, maar ze moeten gewoon mijn huis uit! Dit is mijn huis, ik woon hier alleen, en dat wil ik graag zo houden.”

Ik opper of ze misschien goed de deuren kan controleren nadat ik wegga, zodat alles op slot zit. Als ik wegga zegt ze: “Bedankt hè wijffie, tot de volgende keer!”

Eenmaal terug overleg ik met de huisarts; waarschijnlijk een delier (een tijdelijke verwardheid, vaak op basis van een lichamelijke infectie of andere verstoring). De huisarts was de dag ervoor al langsgeweest, en toen zei mevrouw dat ze al muizen had zien lopen in haar huis.

Bij mevrouw kwam ik er ook achter dat de medicatie niet geheel klopte, er zou meer zorg in moeten. Ondanks dat ze erg op zichzelf is, vond ze het niet vervelend als ik de thuiszorg zou bellen om haar wat te ondersteunen bij de medicatie. Ik hoop maar dat er in de tussentijd niets geks gebeurt, want de balans is altijd erg fragiel bij zulke mensen. De dingen zijn niet op stel en sprong geregeld, het duurt wel even voor er weer rust is bij haar, voordat thuiszorg kan starten, voordat die infectie opgelost is en ze hopelijk de ongenode gasten in haar huis langzaam ziet verdwijnen.