Gepokt en gemazeld

Toen ik negentien was en net ging samenwonen, wilde ik tijdens mijn studie een bijbaantje hebben. Ik vond een baantje waarbij ik oude registers van gezinnen moest invoeren op de computer. Vooral handschriften ontcijferen en de resultaten invoeren, ik vond het een prima werkje.

Na een tijd bleek het niet al te handig geregeld in het bedrijf: het was een malafide onderneming en ik had, naïef zoals je soms bent als je jonger bent, al die tijd zonder contract gewerkt. Uiteindelijk had ik dan een contract gekregen, maar naar geld kon ik fluiten, bleek een paar maanden later. De eigenaar was met de noorderzon vertrokken. Ik heb nog mijn verhaal gedaan bij een advocaat in de zaak tegen de eigenaar, maar het mocht niet baten. Mijn geld zou ik nooit zien.

Een paar jaar later solliciteerde ik vlak na mijn diplomering als verpleegkundige bij een ziekenhuis. Ik was aangenomen en had mijn arbeidsvoorwaardengesprek waarin een en ander werd uitgelegd door de medewerker van personeelszaken. Dit gesprek was de week voordat ik zou starten op de afdeling. De medewerker zei terloops: “Ja, helaas gaat je contract in orde maken voor deze week niet lukken, dat wordt volgende week.”

Ik zei toen: “Goh, dat wordt lastig dan, want dan kan ik niet werken volgende week.” De medewerker stond raar te kijken, zei iets over dat dat een probleem van mij was want de afdeling rekende op mij. Ik wist inmiddels, na gewerkt te hebben voor een malafide bedrijf, wat mijn rechten waren en zei dat dat toch echt hun probleem was, en niet de mijne. Ik zou pas aan het werk gaan als ik mijn contract had.

Verrassend genoeg was mijn contract die week nog in orde gemaakt en kon ik aan de slag als nieuwbakken verpleegkundige op de afdeling de week erop.

Ik wil hiermee niet zeggen dat het ziekenhuis kwade intenties had met betrekking tot mijn uitbetaling, maar, zo bleek later, ze waren wel verdomd lastig met arbeidsvoorwaarden met een salarisverhoging na een cursus. Het is toch jammer dat je als zorgverlener zo op je strepen moet gaan staan om je contract op tijd te krijgen. Overal lijken ze je een loer proberen te draaien, en zo goedkoop mogelijk uit te zijn. Salarisonderhandelingen gebeuren eigenlijk bijna niet, je hebt te schikken dat je als verpleegkundige zonder specialisatie in schaal 45 in het ziekenhuis komt. Als je aan het einde van je trede zit heb je pech, als je de rest van je leven blijft werken in die functie, meer ‘verdien’ je niet.

Ik had het al snel gezien in het ziekenhuis en zag dat je als avond-, nacht- en weekendhoofd in het verpleeghuis een schaal hoger kwam, dus de keuze was snel gemaakt voor mij. Enorm naar mijn zin gehad daar voor een aantal jaar.

De ervaring van het bedrijfje waar ik voor werkte op mijn 19e is me altijd bij gebleven, het feit dat je prima op je strepen kan staan, in welke sector ook. En willen ze niet aan je voorwaarden voldoen? Dan zijn zij het die verliezen. Genoeg werk voor mij.