Tuchtrecht

Onlangs was er een geruchtmakende tuchtzaak geweest tegen een specialist ouderengeneeskunde die aangeklaagd was en van het centraal tuchtcollege een berisping heeft gekregen. Bert Keizer schreef hierover in Trouw. 

Ik kromp ineen bij het lezen van deze column. Ik weet hoe het is, werken in een verpleeghuis. Geen sinecure, voor wie dan ook die daar werkt. Ik kan me niet herinneren dat in de vijf jaar dat ik daar destijds werkte, dat de formatie van welke afdeling dan ook, op orde was. Zo ook bij de groep specialisten ouderengeneeskunde die naast hun dagelijkse visites ook meewerkten in het rooster van avond-, nacht- en weekenddiensten. Het verantwoordelijkheidsgevoel is hoog bij zorgmedewerkers, en ik merkte regelmatig dat ook de artsen net een tandje harder werkten als dat nodig was, als er weer de zoveelste valpartij was of iemand die onverwachts kwam te overlijden. 

Als je afstudeert als verpleegkundige of arts dan leg je een gelofte of een eed af, als je je diploma in ontvangst neemt. Met die eed, en je inschrijving in het BIG-register, heb je een bepaalde verantwoordelijkheid die ikzelf, en ik denk andere collega’s, niet lichtzinnig opvatten. Kort gezegd is het het aloude ‘do no harm’ en alles wat daarbij hoort. 

De keerzijde voor ons is dat patiënten of naasten je kunnen aanklagen via het tuchtrecht als ze ontevreden zijn over de gang van zaken. De klachten dichtheid verschilt per beroepsgroep en binnen bepaalde groepen (zoals artsen) zijn ook nog verschillen. 

Persoonlijk is het iets wat altijd wel sluimerend op de achtergrond aanwezig is in mijn hoofd. Als ik gesprekken heb met patiënten, maar ook als ik rapporteer. Ik ben een type die wat uitgebreider rapporteert, al heb ik wel geleerd om het zo kort en bondig mogelijk te houden. Ik noteer zoveel mogelijk van de adviezen die ik heb gegeven zodat ik later weet wat ik heb gedaan, maar ook dat ik mezelf indek voor het geval een patiënt zegt dat ik zoiets wel of niet gezegd zou hebben. 

Het doel van het tuchtrecht is duidelijk: de rotte appels eruit filteren, de mensen die onjuiste dingen doen in hun vak, een straf opleggen, dan wel helemaal hun beroep niet meer laten uitoefenen. Echter of het de kwaliteit van zorg verbetert of niet; daar is eigenlijk onvoldoende onderzoek naar gedaan. 

Het feit dat wij als zorgverleners worden afgestraft voor het wanbeleid van organisaties, is van de zotten. Waar ik nog het meest in teleurgesteld ben is dat de tuchtrechtscommissie dit niet als signaal afgeeft, maar binnen de eigen kaders blijft en de arts een maatregel oplegt. Juist zo’n organisatie met zoveel macht zou toch ook moeten kunnen signaleren en aangeven wanneer organisaties tekortschieten? En dat zal vandaag de dag niet een organisatie zijn, maar vast meerdere.

Wie neemt het nog voor ons op tegen de malafide managers in de zorg?