Vijver

Een aantal jaar terug was ik vanwege een arbeidsconflict in een andere branche geplaatst van de organisatie waar ik voor werkte. Het werd niet zo benoemd, maar het was ondertussen wel duidelijk dat het nooit meer beter zou worden op deze plek, tussen mijn leidinggevende en mij. Op mijn nieuwe werkplek probeerde ik de functie kwaliteitsverpleegkundige te ontwikkelen, de leidinggevende die ik nu had was er niet erg van gecharmeerd. Begrijpelijk, wat zou dat nou toevoegen in organisatie voor ouderenzorg?

Ik wist dat dit een keerpunt was in mijn leven, dat ik iets moest zoeken wat me gelukkig zou maken. Maar welke richting zou dat worden? Voordat ik uitkwam bij praktijkondersteuner/ -verpleegkundige ben ik nog gaan kijken in een andere organisatie voor ouderenzorg waar ze wel de functie kwaliteitsverpleegkundige hadden. Ik liep een dag mee om sfeer te proeven, omdat ik eerst wilde zien of het wat voor me was, en ook of de organisatie werkelijk anders was dan waar ik nu werkte. Ik ken mezelf: ik heb een duidelijke mening en laat dit ook weten, en daar moet een organisatie tegen kunnen.

De dag mee lopen was leuk, maar uiteindelijk trok het vak van praktijkondersteuner me meer. Hoe lastig dat misschien ook zou worden: ik had nog geen kwalificatie op dat gebied, zou iemand me al willen aannemen? Of moest ik ander werk blijven doen, de opleiding doen en dan stage lopen?

Later toen ik terugdacht over het meelopen in de andere organisatie voor kwaliteitsverpleegkundige kwam het over op me alsof het meer van hetzelfde was. Iedereen was razend enthousiast over me (ze vissen allemaal in dezelfde vijver, ze zijn allang blij als er een goede verpleegkundige overweegt te komen werken bij hen), maar ik voelde het niet. Was het dat geveinsde eerste enthousiasme? 

Als ik er zou zijn gaan werken was het denk ik hetzelfde gegaan: initieel enthousiasme en daarna teleurstelling over mijn houding, mijn eerlijkheid, mijn knuppels in hoenderhokken.

Ik ben zo enorm blij dat ik de grote stap heb gemaakt om te solliciteren op een functie van praktijkondersteuner en nog aangenomen ben ook, zonder vooropleiding, maar puur om wie ik ben. Omdat ze dachten dat het zou klikken tussen ons, puur op mijn houding, persoonlijkheid en karakter. 

Nu ik alweer ruim drie jaar op deze plek werk wil ik nooit meer anders. De plek waar ik een verjaardagscadeau krijg met een kaart erbij waar op staat “hopelijk nog vele jaren dat je hier werkt, met je (h)eerlijke mening”.