Wit
Eind vorig jaar was ik in het Erasmus MC, om mijn booster te halen. Sinds de nieuwbouw er staat ben ik er nog niet geweest, ik heb er de laatste twee jaar van mijn opleiding verpleegkunde rondgelopen om werkervaring op te doen en mijn studie af te ronden.
Toen ik aankwam bij de plek waar ik moest zijn stond ik voor een hele grote, hoge glazen wand, waardoor je het oude beddenhuis kon zien. De plek waar ik stage had gelopen. De ziel was eruit, geen medewerkers en patiënten meer die er rondliepen of opgenomen waren. Een golf van nostalgie overspoelde me. Ook doordat ik collega’s rond zag lopen in het wit. Het blijft een geweldig gezicht vind ik, een uniform en in het ziekenhuis werken. Het heeft nog steeds na al die jaren een aantrekkingskracht op me die ik niet kan omschrijven. Het is niet dat ik terug zou willen naar het ziekenhuis: ik zit hier prima op mijn plek, mijn functie die ik nu ‘in burger’ uitoefen.
Het heeft iets met trots te maken. Trots op mijn vak, en het aanzien wat je krijgt als je in het wit loopt. Je bent allemaal hetzelfde; ziet geen kleding voorkeuren, hoogstens wat persoonlijke kenmerken zoals haarkleur, oorbellen of een ketting die een collega draagt. Geen ringen of horloges, dat is uit den boze. Ik droeg altijd een klokje wat je met een speld aan je uniform kon vastmaken.
Mijn zakken zaten vol met een vier-kleuren pen, een briefje waarop ik al mijn aantekeningen maakte over de patiënten waar ik voor zorgde. Sommige afdelingen hadden al een standaard A4 die elke dienst aangepast werd en klaar lag voor je als je begon. In mijn zakken ook standaard een koekje, en een boekje waar ik relevante dingen in schreef voor die afdeling, bepaalde bloedwaarden of diagnoses die ik soms opzocht. Verder ging er een pieper aan de rand van je zak voor elke dienst.
Mijn favoriete schoeisel waren toch wel de klompen die je aan deed. Ik had roze, met een witte zool. Goddelijk liepen die dingen, bijna geen pijn in mijn voeten, zelfs niet na zoveel duizend stappen op een drukke dienst.
Ondanks alle tegenslagen die ik in die tijd heb gehad (niet alle afdelingen zijn even leuk, dat blijft), heb ik enorm genoten van die tijd. Het vormt je, zeker werken in een academisch ziekenhuis. Zulke bijzondere ziektebeelden heb ik gezien, zulke bijzondere patiënten. Ook al is het inmiddels meer dan tien jaar geleden, ik kan verschillende situaties nog helder voor de geest halen.