Weggepest

Soms kijk ik nog wel eens bij de organisaties waar ik heb gewerkt of er nog leuke vacatures staan. Leuke is een groot woord: het barst van de vacatures voor zorgpersoneel en worden er alleen maar meer. Ik check dan de salarisschaal die gegeven wordt, of ik de contactpersoon nog ken die erbij staat.  

Ik kwam via een andere link een aantal interviews tegen van oud-collega’s die vertelden hoe leuk het werk daar wel niet was, hoeveel kansen de organisatie hen wel niet geboden had. 

Ik werd er een beetje onpasselijk van. Natuurlijk is een organisatie leuk werken als je doet wat er van je gevraagd wordt, als je past in het profiel. Als je je voegt naar de soms ongezonde gewoontes die zo’n organisatie met zich meedraagt. Vergeet nooit als medewerker dat HR er niet voor jou is, maar voor de organisatie. Het is geen “onpartijdige” partij die er bij het gesprek zit met jou en je leidinggevende. Weet dat jij altijd het onderspit zal delven. 

Ik heb inmiddels genoeg ervaring als vreemde eend in de bijt om te zien dat hoe groter de organisatie, hoe meer rotte appels op invloedrijke plekken kunnen blijven zitten om nog meer lijken in de kast te proppen. 

Een oud leidinggevende van mij had ook zo’n interview gegeven. Een motto wat uitgelicht werd was dat hij “altijd de mens bleef zien en het persoonlijke niet uit het oog verloor”.

Sommige mensen blinken echt uit in de ‘verdeel en heers’-technieken.

Diezelfde leidinggevende had er geen problemen mee om er elke keer een schepje bovenop te doen in het arbeidsconflict met mij en me compleet zwart te maken tegenover een afdeling waar ik werkte, waar ik niet genoeg integreerde volgens hem. Hij lokte me met de teamleider al na twee weken in een ongepland evaluatiegesprek om even tussen neus en lippen door te vermelden dat hij het niet goed vond gaan. Complete aanval op mij van hem en de teamleider. Toen ik zei dat ik het enigszins vroeg vond voor een evaluatie na twee weken gaf hij me schoorvoetend gelijk. Het was slopend, dat gesprek. Ik bleef de kapotte grammofoonplaat spelen en heb me goed verweerd, vond ik. Maar het was toen al duidelijk dat ik niet gewenst was op die afdeling, met mijn ‘houding’.

Weggepest is misschien niet geheel het goede woord, maar ik ga ‘m toch gebruiken. Met nog net geen burn-out besloot ik zelf maar naar een andere locatie te gaan, want natuurlijk ook niks werd. Ik stopte bij die instelling, en ging heel iets anders doen. Eigenlijk ben ik nog steeds boos, dat mensen zoveel macht over je kunnen hebben en je zo klein kunnen maken. Het enige wat ik wilde was gezien worden in de expertise die ik had. En heb. Maar dat is teveel gevraagd voor de mensen die aan ellebogenwerk doen en snel het systeem willen misbruiken om hogerop te komen, hoeveel lijken ze ondertussen in de overvolle kast proppen.