Plan B: de conclusie
Ik ben eruit. Ik heb zo mogelijk alles overwogen: ZZP’er, weer terug de ouderenzorg in, verpleegkundig specialist, bij de inspectie wellicht, helemaal de zorg uit, minister president. Alles.
Opeens heb je het: je wordt verpleegkundige. Oh wacht ja, dat ben ik al. Dat klopt! In de overweging kwam ik veel dingen tegen. Wat ik zoek in een baan, wat verwacht ik. Blijkt dus dat ik onder andere leuke collega’s wil, een bepaalde mentaliteit (Rotterdams: niet lullen, maar poetsen – heel verrassend), een connectie met mensen, invloed op processen.
Invloed. Ik vroeg me dat af gedurende dit traject: Heb ik werkelijk meer invloed in een andere functie, zoals in een kantoorbaan? Geeft die invloed me meer macht, en wil ik dat dan, zulke macht of zulke invloed? Overal heb je natuurlijk paarse krokodillen, processen die traag verlopen.
Meh. Ik kon er niet warm of koud van worden, al die functies die ik overwoog. Ik twijfelde teveel.
In een boek wat ik aan het lezen was, las ik: “Je hebt twee soorten mensen: mensen die weten wat ze willen, maar niet weten hoe, en mensen die niet weten wat ze willen.”
Ik was er heilig van overtuigd dat ik het eerste was. Ik blijk toch echt in het tweede hokje te passen.
Zó enorm enthousiast word ik ervan als ik iemand fijn heb kunnen helpen. Iemand die bij het verlaten van mijn spreekkamer zegt: “goh, ik vond dit echt een heel fijn gesprek!”
Ik kan dan niet anders dan glimlachen.
Ik kan me niet voorstellen dat ik precies datzelfde gevoel zou hebben als ik in een andere functie eindelijk dat grote project (document) had afgemaakt, of een mail had gestuurd.
En ja, moet ik dan streven naar dat gevoel, is de vraag. Ja, eigenlijk wel, kwam ik achter. Natuurlijk ben ik als professioneel paarse krokodillen temmer een beetje moe van alle ongein die zorgverzekeraars verzinnen, maar daar kan de tevredenheid van een patiënt echt niet tegenop. Dat is denk ik waar de echte invloed zit, in relaties en communicatie met patiënten. Niet om een of ander formulier wat ik heb weten te temmen.