Confrontatie

Oei. Die naam ken ik. Een patiënt op mijn spreekuur, een oud-collega van vroeger. Een niet zo heel fijne werksituatie, weet ik nog. Ik liep stage en had destijds een blessure. Bij het kennismakingsgesprek gaf ik al aan dat ik eigenlijk bijna alles kon, behalve bedden opmaken, dat dat nog te zwaar was voor mijn arm momenteel. Ondersteuning bieden bij wassen ging prima, en bloeddruk meten was ook geen probleem. Ze zei dat het zwaarste op de afdeling bedden opmaken was, en de rest allemaal lichter. Ik was opgelucht. Jeetje, fijn zeg.

Vervolgens ging ze door met een serieuze blik en zei ze dat dat wel een probleem was voor mijn ontwikkeling en leerproces, als ik geen bedden kon opmaken. Ik stond versteld. Ik wist van gekkigheid niet wat ik uit moest brengen. Ben ik nou gek? Ik hield mijn mond maar, het zal wel aan mij liggen dacht ik. In mijn stageperiode heb ik goed geleerd mijn mond te houden. Je bent ten slotte afhankelijk van anderen voor je beoordeling, ik ging niet iets zeggen wat dat in gevaar kon brengen.

Nog eventjes, dan was ik afgestudeerd en kon ik zeggen wat ik vond van alles, dacht ik. (ik zou van een koude kermis thuiskomen, maar dat wist ik toen nog niet). 

Maar nu zat ze voor me. In een andere hoedanigheid, ik als zorgverlener en zij als patiënt. Zou ze me herkennen? Mijn hartslag werd hoger en ik kreeg het warm, wat als…?

Nee, nu even rustig worden, dacht ik. Ik heb een FFP2 masker op en daarbij: het is al jaren geleden dat ik daar stage liep. Het was ook niet zo alsof wij directe collega’s waren en veel hebben samengewerkt. Grote kans dat ze me niet herkent, ze zag zoveel mensen langskomen. Dit zijn in mijn ogen mensen die andere gezichten of namen niet onthouden, want daar zijn ze te goed voor. Je kent ze wel, die collega’s. Ze hebben nog geen woord gezegd of je weet al hoe de vork in de steel zit bij ze. Hautain. En zeker bij mensen die onder hen staan in de hierarchie: neertrappen, nog verder, allemaal gespuis.

Het consult viel alles mee. Ze herkende me inderdaad niet, en ik deed mijn consult zoals ik dat bij ieder ander zou doen, we maakten grapjes en ik gaf haar gepaste adviezen. 

Ik ben blij dat die leerperiode achter me ligt en ik me geen zorgen hoef te maken of ze een negatieve invloed op me zal hebben.