Normaal

Ik word wakker, kleed me aan en ga naar beneden om te ontbijten. Ondertussen kijk ik op mijn telefoon. Langzaam dringt het nieuws binnen van gisteren, hoeveel mensen de straat op zijn gegaan ondanks de avondklok. Voor het eerst voel ik me angstig om naar mijn werk te gaan. “Niet ongerust zijn”, zegt mijn geweten: “deze mensen zie je niet op je spreekuur, alles is normaal”.

Alles lijkt ook normaal als ik op de weg rij, naar een visite. Mensen op straat, met hun dagelijkse bezigheden. De zon die fel in mijn ogen schijnt als ik de rotonde af draai, ik moet de klep naar beneden doen. Ik kom aan bij mijn visite adres, parkeer de auto en doe mijn mondneusmasker op voordat ik uitstap. Het is koud, maar fijn weer. Windstil, een zonnetje. 

Ik bel aan en een huishoudelijk medewerker doet open, zonder mondmasker. De thuiszorg is ook aanwezig, met mondmasker. Ik verwonder me erover, maar ga over tot de orde van de dag. Meneer wordt net geschoren door de thuiszorgmedewerker, ik stel ondertussen mijn vragen. Er zijn eigenlijk weinig bijzonderheden, alles gaat zijn gangetje en de labuitslagen van meneer zijn goed. Ik meet zijn bloeddruk en ook die is binnen normaalwaarden. 

Meneer begint over de politiek, is het er niet mee eens hoe alles gaat, vindt dat de zorg beter moet en de huidige regering niet zijn best heeft gedaan. Ze moeten weg vindt hij; er moet iemand anders komen die de boel op orde brengt. 

Ik probeer me zover mogelijk enigszins afzijdig te houden en niet mijn mening uit te drukken, alhoewel dat in deze tijden lastig is. We ronden het gesprek af, ik beloof dat ik nog een en ander zal regelen voor hem. 

Mijn volgende visite is een mevrouw waar ik al enige tijd niet geweest ben. Ze heeft verschillende aandoeningen, waaronder ook een geheugenstoornis. Ze woont nog wel op zichzelf, maar omdat ik zo lang niet geweest ben herkent ze me niet. We praten wat over haar klachten, ondertussen inventariseer ik haar huis; ze kookt nog op gas en ze rookt, een mogelijke risicofactor voor gevaarlijke situaties bij geheugenstoornissen. Ook zijn er wat andere dingen die de aandacht behoeven. Ik probeer haar adviezen te geven maar deze lijkt ze niet aan te nemen. Ik schrijf een nieuwe afspraak in haar agenda en loop weer de deur uit, het fijne weer tegemoet. 

Mijn mondmasker af, even een paar flinke teugen frisse lucht. 

Alles lijkt normaal, maar dat is het niet. Ik doe maar alsof.