Netflix
Ik ben op visite bij een dame op leeftijd, en haar televisie doet het niet. Of ik wil kijken of ik ‘m misschien aan de praat kan krijgen? Met de afstandsbediening kijk ik naar de instellingen, het internet lijkt het te doen. Ik druk op de knop ‘Netflix’ die op de afstandsbediening zit om te kijken of het werkt. Het logo laadt.
Mevrouw: “Ah, Nesquick.”
Nu ik een paar jaar in de huisartsenpraktijk werk, lijkt het alsof er twee soorten ouderen zijn. Het type dat de lasten van het ouder worden draagt in acceptatie; de stijve spieren, de gewrichten die tijd nodig hebben om op te starten ’s ochtends. Het andere type zijn degenen die zich er grondig tegen verzetten; regelmatig over hun eigen grenzen heengaan, moeite hebben met het accepteren van de gebreken die onvermijdelijk op hun pad komen. Boosheid en frustratie is aan de orde van de dag, en zij benoemen dit ook vrijwel elk consult.
De mevrouw met de kapotte televisie is iemand die het accepteert. Ze heeft een hoge leeftijd, heel wat gezondheidsproblemen, maar zegt heel nuchter en met Rotterdams accent: “Wat zou ik eraan moeten laten doen dan? Dit hoort erbij, het is zo”. Er zijn inderdaad genoeg dingen om je zorgen over te maken, als je naar haar bloeduitslagen kijkt. Genoeg dingen waar menig specialist graag zijn expertise op zou willen inzetten. Maar hoeveel kwaliteit van leven zou dit haar opleveren? Hoeveel extra winst in de vorm van minder pijn of meer gemak in de dagelijkse dingen?
Andere patiënten lijden meer onder hun klachten, hebben blijkbaar niet de juiste copingstrategieëen om met hun klachten om te gaan. Dit is een van de lastigste dingen als praktijkondersteuner of huisarts: vaak vragen patiënten om meer slaappillen, want ze kunnen niet slapen. Ze komen al bij de psycholoog (of willen dit niet), maar de problemen worden niet opgelost. Het is ook vaak het type dat zegt: “Nooit heb ik iets aan mijn gezondheid gehad, en nu heb ik ineens van alles!”
Het omgaan met een slechtere gezondheid is voor iedereen anders, en hangt van zoveel factoren af. Hoeveel krijg je op je bord? Is dat één ding, of zijn dat er meerdere? Hoe ben je vroeger met tegenslagen omgegaan, heb je mensen om je heen waarmee je kunt praten of die je kunnen helpen? Hoe ga je om met veranderingen in je lijf, terwijl die geest op een bepaalde leeftijd in het verleden blijft steken? Het zijn voor mij de meest uitdagende vraagstukken in mijn werk. Het doet me denken aan een quote in de serie ‘Jessica Jones’: “People die, more are born. In between we exist.”