Vinken
Toen ik na een paar omzwervingen voor de opleiding verpleegkunde koos, dacht ik na een paar maanden: ja, dit is het! Voornamelijk administratie doen en 10% patiëntenzorg, dit is exact waar ik voor gemaakt ben.
Alle gekheid op een stokje, registratie is natuurlijk wel het laatste waar ik aan dacht tijdens mijn opleiding, zeker na mijn leerstijlentest: bijna compleet een doener, met een klein beetje denker en beslisser erbij.
De administratie-regelaars hebben het zo gemaakt dat het leuk zou moeten zijn om te registreren. De overzichten in excel hebben allemaal vakjes waar per categorie duidelijk wordt wat wel (groen) en niet (rood) gevinkt is. Ik voel die intense voldoening niet, zoals de verzekeraar dat bedoelt heeft, als ik de meeste vakjes groen zie worden. Ik voldoe mijn plicht aan hen met de brieven van specialisten doorploegen, om vervolgens de status van de ogen (geen diabetische retinopathie) en de SIMM’s classificatie van de voeten (2) en het bijbehorende zorgprofiel (3) in te voeren in het systeem.
Het voelt precies zoals zoveel zorgverleners zeggen; het spreekt van weinig vertrouwen dat wij zoveel moeten vinken en dat er zoveel gecontroleerd moet worden. Er zijn zeker zaken die zinvol zijn: het registreren in het patiëntendossier wat je gedaan hebt dat consult of de bloeddruk noteren, is noodzakelijk voor continuïteit. Evenals de controle van de voeten bij een patiënt met diabetes. Het is essentieel in het vroeg onderkennen van neuropathie, en daardoor zijn er de laatste jaren veel amputaties aan voeten voorkomen. Echter, zes muisklikken verder voordat ik op het digitale portaal bij het labformulier ben en bepalingen in kan voeren die ik gedaan wil hebben bij de patiënt, voelt wat veel; mijn muisarm steekt bij tijd en wijle de kop op.
Wat ook in je achterhoofd blijft is dat alles minutieus genoteerd moet worden, zodat als er ooit een klacht tegen mij of de arts wordt ingediend bij het tuchtrecht, dat ik alles heb geregistreerd wat ik gedaan heb. De adviezen en waarschuwingen aan een patiënt die geen medicatie wil en de gevolgen hiervan, voorlichting die ik heb gegeven en werking en bijwerking die ik heb genoemd bij de start van een medicijn.
Het voelt als omgekeerd werken. De vertrouwensrelatie tussen mij en de patiënt met stip op 1 staat voor mij (en de arts), bij de zorgverzekeraars (blinde vinken) is dat helaas anders. Gelukkig werk ik met een stel huisartsen die vol zitten van Hollandse nuchterheid, en ook wars zijn van extra regels. Het frustrerende is vaak dat niet alles juist overgenomen wordt in het rood met groene excel sheet. Ik vink me een ongeluk, en nog blijft de teller bij ‘lichaamsbeweging’ of ‘roken’ compleet in het rood staan. De discrepantie tussen werkelijkheid en registratie wordt steeds groter, en ik weet niet hoe we dit op moeten gaan lossen.