Wild-west verhalen
Een aantal jaar terug lag ik zelf als patiënt in het ziekenhuis. Ik had een operatie gehad en die was niet helemaal goed gegaan, er was een complicatie opgetreden en ik moest nogmaals de operatietafel op. Later kwam de operateur van de eerste operatie langs, en ook mijn behandelend arts die ik voorheen op de polikliniek had gezien.
“Wat voor wild-west verhalen heb ik nu allemaal over je gehoord?”, zei hij, terwijl hij een stoel pakte en naast mijn bed kwam zitten.
Geweldig vond ik dat, dat hij de ruimte en tijd nam voor mijn verhaal, dat misschien voor een zorgverlener minder bijzonder is, maar altijd genoeg indruk maakt op een patiënt als die het meemaakt. Ik vertelde mijn verhaal aan hem, en hij nam uitgebreid de tijd voor me, zonder de indruk te wekken dat hij ergens anders moest zijn.
Inmiddels gebruik ik deze term ook bij patiënten, als ik ze in mijn spreekkamer binnenlaat en iets heb gelezen in het dossier wat in de tussentijd gebeurd is. Dat kunnen best heel heftige verhalen zijn. Een echtgeno(o)t(e) of familielid is overleden, er is kanker geconstateerd bij de patiënt en deze heeft een traject moeten doorlopen, of andere heftige zaken. Dat is het leven, maar ik vind het wel belangrijk om hierbij stil te staan, ook al komen ze bij mij voor heel iets anders. Het is een van de kernwaarden waarnaar ik werk, ruimte laten voor de emotie die speelt, de andere zaken die spelen in het leven naast een chronische ziekte zoals diabetes.
Iedereen maakt wild west verhalen mee in zijn leven, het zal niemand bespaard blijven. Soms komen ze allemaal tegelijk, zoals de patiënt die familieleden verloor aan kanker, en het vervolgens zelf ook kreeg. Of de patiënt die partner en kind in hetzelfde jaar moest begraven. Het doet wat met me, als zorgverlener, dat ik deze verhalen aanhoor, deel mag uitmaken van hun leven bij bepaalde gebeurtenissen. De realisatie dat niemand zich eraan kan onttrekken, en dat op de meest onverwachte momenten de meest heftige dingen kunnen voorvallen.
Ieder gaat er op zijn eigen manier mee om: ontkenning en doorgaan, veel praten met familie of professionals, soms het gebruik van (al dan niet voorgeschreven) middelen om de pijn te verzachten.
Voor mijzelf heeft die operatie mijn leven dusdanig veranderd dat ik vind dat ik geen tijd te verliezen/verspillen heb. Het heeft me doen inzien dat het leven veel te kort is om je druk te maken over dingen waar je geen invloed op hebt, of te besteden aan mensen die geen tijd aan jou willen besteden, hoe goede vrienden (of familie) het ook van je waren. Het heeft me laten zien dat het leven kort is, en dat je er zelf wat van moet maken. Dat maakt zoiets niet minder zwaar, achteraf zag ik pas wat voor heftige tijd het voor me is geweest.