Kennismaking

Ze doet de deur open, en kijkt me, terwijl ze de deurpost en deur vasthoudt, wantrouwend aan. “Wie??”, vraagt ze, als ik mezelf introduceer. “Oh, van de huisarts! Die verschrikkelijke vent!”, en loopt de kamer in om me binnen te laten. “Valt mee”, denk ik bij mezelf, ze had ook de deur dicht kunnen slaan in mijn gezicht. 

Als we eenmaal zitten vertel ik nogmaals wie ik ben en waarom ik bij haar op bezoek ben. Ze steekt direct van wal, vertelt over de onmin die ze heeft tegen de huisarts en waarom. Ze valt op een gegeven moment in herhaling, ik probeer het gesprek weer wat te sturen naar waarom ik hier ben en probeer wat andere zaken uit te vragen. Ze vertelt over hoe ze leeft, wie de boodschappen doet, en dat ze de thuiszorg maar niks vond. Die vertelde namelijk wat ze moest doen! Kom nou, zij is de baas over zichzelf, vertelde ze me. En vervolgens belandt het gesprek weer op de huisarts, wat ik al eerder gehoord heb. 

“Dementie, waarschijnlijk een gemixte vorm”, stond er in de brief van de specialist. Er waren diverse onderzoeken gedaan waaruit blijkt dat ze de informatie die haar wordt gegeven, niet meer goed kan verwerken. Als ik later bij de huisarts navraag wat er is voorgevallen, kan hij het mij ook niet vertellen. Waarschijnlijk is dit het verhaal geworden in haar hoofd, door alle brij die ze niet meer kan verwerken, en moest er een zondebok gevonden worden. 

Als ik weg wil gaan vertelt ze dat ze het wel een heel prettig gesprek vond: ze vond mij een leuke meid. Ik neem het compliment in ontvangst en zeg tegen haar dat ik het ook erg fijn vond om kennis te maken met haar, en dat ik haar over een paar maanden weer zal zien. De casemanager dementie is ook al betrokken, dat stelt mij enigszins gerust. 

Door de verandering in het organiseren van de zorg voor deze mensen ruim tien jaar geleden, zien we de laatste tijd veel meer crisisopnames. Veel mensen willen of moeten steeds langer thuis wonen, en dat gaat lange tijd goed, totdat het opeens niet meer goed gaat. En dat is vaak acuut. Een crisisopname. Iemand met geheugenstoornissen kan opgenomen met een ‘artikel 21’ regeling, wat zoveel betekent dat de patiënt ‘geen bereidheid en geen verzet’ laat zien als de mogelijkheid van een opname ter sprake komt. Als er wel verzet wordt getoond dan volgt, bij ernstig gevaar, de aanvraag van een rechterlijke machtiging (langere procedure) of een inbewaringstelling (acuut, door de burgemeester afgegeven). 

Ik hoop heel erg dat het voor deze patiënt op een rustige manier zal verlopen, ter zijner tijd. Ik vrees echter dat het niet fijn zal zijn. Erg eigenwijs en weinig tot geen ziekte inzicht is altijd een kwetsbare combinatie voor deze groep.