“Een vinger, hele hand”- principe

Ik wijk wel eens af van het protocol. Schokkend, ik weet het. Als ik bij een mevrouw ben voor de controle van haar diabetes, heeft zij vaak haar steunkousen nog niet aan laten doen door de thuiszorg zodat ik haar benen kan controleren op wondjes. Daarna doe ik haar steunkousen aan, in plaats van dat de thuiszorg nog een keer extra moet komen. 

Ik verbaas me erover dat dit echt werkelijk als schokkend wordt ervaren. We mogen er niet van af wijken, want wat als iemand ‘went’ aan deze zorg? Of een ander instantie ineens denkt ‘Oh, die doet dat wel’? Het is uitgaan van wantrouwen, het klakkeloos over de schutting gooien van taken, terwijl we zouden moeten handelen op basis van vertrouwen.

Waarom zijn we hier zo ingetuind met z’n allen? Waarom laten we ons zo bespelen door allerhande hoge piefen die niks van ons werk snappen? Waarom laten we ons zo heersen en verdelen? We weten dat ons werk op basis van vertrouwen het beste gaat, het nuchtere nadenken, het ‘wat kost de minste energie, maar levert het meeste op’?

Schijnbaar moet je als verzekeraar enorm op je tellen passen omdat er anders enorm gefraudeerd wordt (de verhouding zorgfraude in vergelijking met witteboordencriminaliteit is ongelofelijk). Hiermee bedoel ik: zorgfraude is maar een fractie, een minuscuul stipje op de schaal van de gigantische witwaspraktijken, huisjesmelkers en noem maar op. Toch is dat hetgeen waar we het hardst op inzetten, zo lijkt het. We richten ons vizier op zorgfraude, op toeslagenfraude. Ja, dat heeft goed uitgepakt voor ons, is het niet? En de rijken en bepaalde regeringspartijen zijn de lachende derde.

Het is zonde dat we niet meer streven naar patiëntvriendelijkheid en efficiëntie, in die volgorde. Waarom kan een patiënt niet voor de specialist en de huisarts tegelijk geprikt worden? Waarom zou ik niet, tijdens een jaarcontrole, ook de schildklier meebepalen als iemand daar medicatie voor gebruikt, en gelijk naar eventuele klachten vragen? Scheelt de huisarts weer een consult, of de assistente een belletje. Het scheelt ongemak voor de patiënt, die hoeft maar één keer geprikt te worden.

Iedereen moet zich bij zijn eigen taken houden, en die taken worden steeds kleiner en vreemder. De patiënt ondertussen, krijgt geen persoonsgerichte zorg, want iedereen is vooral bezig op zijn eigen eilandje de boel schoon te houden, en de patiënt staat tot zijn middel in het water.

Ik ben denk ik te laag opgeleid om deze logica te snappen, dit is voor hoge heren met minimaal twee doctorandus titels die bij de verzekeraar werken en tonnen winst maken per jaar. Ik voel me bevoorrecht dat ik kan bijdragen aan hun tweede Bentley bij het landhuis.