Paardenmiddel
Prednison. Een berucht middel, om meerdere redenen. Het is een ontzettend goede ontstekingsremmer: helpt om luchtweginfecties snel onder controle te krijgen, bijvoorbeeld. Een zusje is de nu wel bekende dexamethason, die veel gebruikt wordt voor de behandeling van COVID-patiënten.
Een bijwerking en nadeel (er zijn er veel, als je de bijwerkingenlijst erbij pakt), is onder andere dat je suikers ervan stijgen. Er zijn verschillende mechanismen in je lijf die het suikergehalte in je bloed reguleren, en prednison staat er om berucht al die goede mechanismen in de war te gooien.
De diagnose diabetes wordt gesteld als je twee keer in het lab een nuchtere suiker van boven de zeven hebt of een niet nuchtere waarde van boven de elf. Een kleine glucosemeter telt daarbij niet; die heeft een kleine afwijking van 15% beide kanten op, het gaat echt om de waarde via het lab, die is het zuiverste.
Met prednison is dat niet heel moeilijk, je suiker hoger krijgen, als de dosering maar hoog genoeg is: ik zag een patiënt die behoorlijk hoge hoeveelheden slikte voor een infectie, en uiteindelijk diabetes ontwikkelde. Toen de prednison gestopt was, waren ook de suikers weer genormaliseerd. Maar dan? Wij zijn dan volgens de richtlijnen van de zorggroep verplicht om iemand tot het einde der dagen in de ketenzorg te houden, want een diagnose diabetes is in principe voor het leven. Ook al zijn die suikers weer normaal en is er in dit geval een heel duidelijke oorzaak aan te wijzen. Al die zorg van mij, de voet controles, de controles van de ogen om schade op tijd op te sporen, worden dan nog periodiek gedaan. Hoe zinvol is dat?
Dit is het probleem wat ik zie met richtlijnen en regels. Ze zijn ervoor om ons werk te stroomlijnen, wat in veel gevallen ontzettend handig is: ze zijn ervoor zodat we niet overal het wiel opnieuw hoeven uit te vinden. Maar het feit dat er bij uitzonderingen soms niet meer zelf nagedacht wordt en iemand met de diagnose blijft zitten terwijl het eigenlijk allemaal genormaliseerd is, is jammer.
De uitzonderingen op de regel zijn altijd het probleem. Wil iemand geen controle van de ogen bij diabetes, ook na veelvuldig uitleg, en accepteert patiënt de risico’s? Dat kan gelukkig nog, in onze richtlijnen staat dat er altijd (zorgvuldig) van afgeweken mag worden in het kader van ‘persoonsgerichte zorg’. Maar hoe lang zal dat er nog in blijven staan? Hoe meer macht zorgverzekeraars krijgen, hoe meer dit ingeperkt zal worden en hoe meer we volgens een vast stramien zullen moeten gaan werken.