ZorgBlog

Kleinschalig

Het zal je misschien verrassen, maar ik hou niet van grootschaligheid. Wanneer ik daar precies achter kwam is lastig te zeggen, ik denk dat het een geleidelijk proces is geweest. Eerst stopte ik al met in een ziekenhuis te werken, de patiënten waren natuurlijk geweldig maar de rest kon me echt gestolen worden. Als stagiaire kreeg je standaard géén kluisje als je minder dan drie maanden stage kwam lopen (ik kwam tien weken). Eigenwijs als ik was liep ik toch naar personeelszaken en lukte het me een kluisje te ritselen. 

Het lijkt wel alsof hoe grootschaliger iets wordt, hoe slechter medewerkers iets zelf kunnen regelen. In zo’n groot ziekenhuis moest ik voordat ik stage ging lopen een Mantoux prik (een prik om te zien of je ooit TBC hebt doorgemaakt). Ik kwam voor de prik en de medewerker legde uit dat ik dan over een paar dagen moest terugkomen om de plek af te laten lezen. Ik kon niet op die dag, en het luisterde nogal nauw. De medewerker zei toen: “oh, anders doet je huisarts dat wel.” Ik: “nou, ik denk dat die het druk genoeg heeft met andere dingen.” Ze ging verder dat het wel afgelezen moest worden. “Natuurlijk”, zei ik, “Maar misschien kan je dat van te voren doorgeven aan degene die de prik komt halen? Dan kan er rekening mee gehouden worden.”

“Ohja,” zei ze, “dat is wel een goed idee.”

Ik heb geen idee of hierna ook de procedure veranderd is.

Nadat ik wegging uit het ziekenhuis en in een verpleeghuis aan de slag ging, ging het niet veel beter. Naast dat feedback geven face to face haast onmogelijk is (net als in het ziekenhuis) door alle wisselende diensten, was de bureaucratie ook verschrikkelijk. Of hierarchie? Hoe zullen we het noemen? De verbandmiddelen moesten specifiek door die ene collega besteld worden, als een morfine pleister niet was afgetekend moest je opzoeken wie wanneer dienst had gehad en dan een alleraardigste mail opstellen om het door te geven aan degene die de fout had gemaakt. Weer een half uur of meer van je tijd weg. 

Altijd greep je wel ergens mis. Incontinentiemateriaal, zuurstof, noem het maar op. Waardeloos was het, want collega’s die er met de pet naar gooiden konden gewoon zo doorgaan, soms was niet te traceren wie wat had gedaan. En jij zat op dat moment met de gebakken peren. 

Nu ik in de huisartsenpraktijk werk is het zoveel makkelijker. Ik zeg niet dat alles vlekkeloos verloopt, maar in ieder geval een stuk soepeler. Ik deel mijn werkkamer met één andere collega, wij controleren zelf de voorraad en kunnen de dingen pakken die we nodig hebben bij de assistentes, dan wel het doorgeven aan de arts of assistente die de voorraad besteld. De meeste collega’s zie ik in de dagen dat ik werk dus kunnen we de zaken bespreken die ons dwars zitten. Het communiceert en werkt zoveel makkelijker en fijner als dingen rechtstreeks besproken kunnen worden. 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *