Treinstation

Ik ben een treinstation. Het is druk hier: elk jaar wordt het drukker, en net als bij de NS zijn er veel bezuinigingen. Het ‘conducteurssyndroom’ is volop aan de gang, ook in de zorg. Zoveel mogelijk mensen wegbezuinigen, en er andere functies ervoor in de plaats zetten, maar eigenlijk blijkt dat die eerste optie beter werkt dan die drie andere mensen die er nu zitten.

Maarja, nu zijn de veranderingen eenmaal doorgevoerd, en we gaan natuurlijk niet toegeven dat we iets fout hebben gedaan en de boel terugdraaien. 

Ik ben een treinstation, en daarom kan je natuurlijk dingen kopen bij mij. Ook kan ik je helpen je reis te vinden. Soms blijf je wat langer bij me. Soms reis je door naar een volgend station, en nemen we afscheid. Ook voor mij is dat lastig, want ik zal je niet meer terugzien. We bouwen een band op, en ik help je graag. Of niet, als jij dat liever wilt, en de dingen zelf uitzoekt, dat is helemaal prima. Ik hou van duidelijke communicatie, maar mijn deur staat altijd open mocht je toch weer terug willen komen. 

Wel heb ik wat problemen met materieel, en de communicatie. Ik hoop op uw begrip, want zelf kan ik niet zoveel doen om dit te verbeteren, ik ben ook afhankelijk van andere partijen, en die houden erg van formulieren, tijdrekken, en doen alsof ze ‘de dienstverlening continu verbeteren’. Ik zou willen dat ik dat allemaal kon wegtoveren, maar ik ben geen heks, helaas. 

Ik ben een treinstation. Ik hou van mijn werk, want ik help mensen op weg met hun reis en ik kan oprecht iets betekenen voor ze. Ik ben niet als een normaal treinstation, want ik zorg het liefst, ik kijk echt naar wat mensen nodig hebben. Ik doe mijn best om het zo goed mogelijk aan te laten sluiten, op ieders behoefte. 

Het wordt steeds lastiger. Het gebouw is oud en heeft onderhoud nodig. Ik heb hier geen tijd of geld voor. Er komen steeds meer duiven in het pand en de overlast neemt toe. Hoe moet dat in de toekomst?

Ik ben een treinstation. En als je me niet gelooft, dan stap je toch uit?