Terug van weggeweest

Ik was even afwezig. Niet alleen hier, maar ook op mijn werk. Het ging even niet meer. Ik werd op een ochtend wakker en dacht “hoe ga ik deze dag doorkomen?”, schrok van die gedachte en besloot me ziek te melden. Ongemerkt was er toch wat overspannenheid ingeslopen, samen met wat andere gezondheidsproblemen.

Het is niet erg om zelf als hulpverlener ook eens hulp te krijgen, te vragen. Lastig is het wel, want we wanen ons soms onkwetsbaar, en hoe moet dat dan met onze patiënten? Ook die gedachte kroop in mijn hoofd, vanuit mijn verantwoordelijkheidsgevoel. Met wat hulp van medicatie en gesprekken bij de POH-GGZ van de huisarts kwam ik er al redelijk snel weer bovenop, en kon wat afstand nemen van de dingen die er waren gebeurd. Ik kreeg het compliment dat ik nog redelijk snel aan de bel had getrokken, en niet in een complete burn-out terecht was gekomen.

Langzaamaan ben ik na de zomervakantie weer aan het werk gegaan. Eerst (‘saai’) begonnen met protocollen nakijken en gewoon wat koffie drinken met collega’s. Ik merkte dat ik na een tijdje alweer toe was aan patiënten zien, dat vond ik heel fijn (en de patiënten ook!).

Inmiddels ben ik alweer meer dan de helft van mijn originele uren aan het werk. Het gaat goed met me, kan ik zeggen. Ik heb er ook hard voor gewerkt en geniet weer van mijn werk, het geeft me energie in plaats van dat het me (te)veel kost. Ook de verhalen die ik hier wil delen met jullie stromen haast over in mijn hoofd, maar ik vond dat ik even moest beginnen bij mijn eigen verhaal.