Wond
“Ja, je zei dat ik moest letten op mijn voeten, en nu heb ik dus de afgelopen tijd tintelingen gehad in allebei mijn grote tenen, maar ook werden ze blauw en paars, en de linker is nu wel weer beter maar de rechter is nog steeds verkleurd!”
Ze is nog niet zo oud, en komt op mijn spreekuur voor de diabetes. Laten we haar mevrouw Jansen noemen. Als iemand zoiets zegt die suikerziekte heeft, dan gaan in mijn hoofd alle alarmbellen af. Ik denk dan: necrotische (= bijna afgestorven) teen, die er nog net niet afvalt. Gapende wonden. Droge huid. Alles wat niet goed is bij mensen met diabetes.
Net zoals die keer dat ik een andere dame, op leeftijd, laten we haar mevrouw de Vries noemen, op mijn spreekuur zag. Ze kwam binnen op lage laarsjes, en was al een tijd niet geweest. Ik had gelezen dat ze eerder een wond had aan haar enkel, maar niet op het spreekuur verschenen was. Ik spiekte stiekem naar haar enkel terwijl ze voor me uit liep naar mijn spreekkamer, maar door haar broek en de maat van haar laarsjes tot haar enkel kon ik niets van de wond zien, vooralsnog.
Ik vroeg hoe het ging met mevrouw de Vries, ze vertelde dat ze wel last had van haar enkel. Ik vroeg of ze gelijk haar schoenen wilde uitdoen en op de onderzoeksbank wilde gaan zitten, zodat ik alles goed kon bekijken. Ze deed haar hakken uit (had geen sokken aan), liep naar de onderzoeksbank en ging zitten. Ze trok haar broekspijpen omhoog. Ik weet nog hoe de dokter eerder het wondje had omschreven: ongeveer 2 centimeter in diameter, op de buitenkant van haar enkel. Zo zag het wondje er allang niet meer uit. Het omvatte inmiddels bijna haar hele enkel, rondom, aan de achterkant. Dat het er niet goed uit zag, was een understatement. Zelf vond ze het vooral de schuld van de huisarts, en verder viel alles wel mee, ook haar eigenlijk te hoge suikers.
Met mevrouw Jansen daarentegen viel het gelukkig mee, toen ze haar sokken uit trok. Ik zag geen grote gapende wonden, geen geheel paarse of zwarte tenen. Ja, een stukje bij haar grote teen was iets paarsig, maar er stroomde nog voldoende bloed doorheen. Goed, dacht ik, dat valt gelukkig weer mee, geen verrassingen dit keer. Maar wie weet? Misschien bij een volgende patiënt weer wel.