ZorgBlog

Noodzaak

Hij kwam met hangende pootjes op het spreekuur. Wilde als eerste zijn excuses aanbieden, dat ik gelijk had gehad met mijn adviezen. Hij had het ook al tegen de arts gezegd, was teruggekomen op zijn besluit om geen medicijnen erbij te slikken.

Al langer kwam hij op mijn spreekuur, voor de controle van zijn suiker. Die was doorgaans goed, maar de laatste tijd was hij vaker op het randje; met twee tabletten metformine vond hij het genoeg pillen, hij wilde zijn leefstijl verder aanscherpen. Die was zo goed als vlekkeloos; ik zie niet vaak patiënten die zo gemotiveerd zijn en zoveel bewegen en gezond eten. De winst hiervan zou minimaal zijn, wist ik. Ik adviseerde hem te overwegen om toch de medicatie op te hogen, met de voorlichting die als routine voelt voor me. De gevolgen op korte termijn van een hogere suiker zijn hart- en vaatziekten, de lange termijn gevolgen is eigenlijk kort gezegd orgaan- en zenuwschade, met name aan de ogen, nieren en voeten.

Vaak hadden we het over de leefstijl, wat er te schaven viel, en uiteindelijk kwam ik dan toch terug op het verhogen van de medicatie. Mijn argumenten dat diabetes een progressieve ziekte is, en, dat als je maar lang genoeg leeft, uiteindelijk meer en meer medicatie zal moeten gebruiken, dat dat het rotte aan deze ziekte is.

Hij bleef optimistisch; met een aantal kleine aanpassingen, nog meer bewegen, zou het lukken, zou hij de volgende keer de streefwaarde behalen. Vlak nadat ik hem de laatste keer gezien had, was zijn bloeddruk wat verhoogd. Thuis meette hij hem nogmaals; nog verder verhoogd. Hij kwam de volgende dag op het spreekuur van de arts, met klachten van pijn op de borst. Enorm geschrokken had hij alle medicatie die de arts had voorgeschreven, aangenomen. En ingenomen.

Een paar weken later kwam hij bij mij, zijn verhaal doen. Ik luisterde aandachtig, zag een man zitten die zich schuldig voelde om wat er voorgevallen was, dat hij niet geluisterd had. Ik zou de laatste zijn die zou zeggen “Zie je wel!”. Ik vertelde dat ik het zo vervelend voor hem vond wat er voorgevallen was, dat hij die klachten had gehad. Soms moet je zaken ervaren voordat er iets kan veranderen, zei ik. Hij knikte.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *