Kletspraatjes

Zeker nu, die kletspraatjes. Ik merk dat het zo hard nodig is, ze smachten naar even praten met iemand (anders). Ik bel een mevrouw op die bloed heeft geprikt en ik wil vragen of ze langs wil komen voor een bloeddrukmeting op mijn spreekuur.

Na een aantal zinnen over iets heel anders zegt ze in één moeite door “Heb je tijd, even?”, om vervolgens een nogal wollig verhaal te doen over een bloeddrukmeting die hoog uitgevallen was bij haar, en dat ze zich zorgen maakte. 

Op meerdere opleidingen die ik de afgelopen jaren deed hoorde ik dat dit eigenlijk ‘not done’ is; je moet zakelijk zijn. Natuurlijk moet je een vertrouwensband opbouwen, maar je moet ook to the point zijn. Geen vragen stellen zoals ‘hoe gaat het’, want dat is veel te breed en dan gaat de patiënt allerlei dingen vertellen die niet terzake doen. Vraag specifiek door naar de leefstijl, weet wat je wilt vragen over het medicatiegebruik. Tijdsbewaking, hamerden ze op, je (spreekuur)tijd is kostbaar! Kap de patiënt wel netjes af, en ga door met je afvinklijst.

Ik denk dat we kunnen veronderstellen dat ik me toch wat anders ontwikkeld heb dan wat men destijds van mij verwachtte (“schokkend”, zou mijn man sarcastisch zeggen). 

Juist die praatjes over de dagelijkse dingen, de emotionele zaken, de dingen die er toe doen zijn zo belangrijk. Juist díe zaken die niet zakelijk zijn, zogenaamd. Ruimte voor de persoon, de mens achter de ziekte. Praat maar. Vertel maar wat je op je hart hebt, want als je dat hebt kunnen vertellen ervaar je dat het bij mij veilig is, dat ik reageer op een manier die bij jou past en dat we daarna over kunnen tot de zaken waar je ook voor komt, zoals een bloeddrukmeting en de bijwerkingen van medicatie bespreken. 

Ik heb in de praktijk ervaren dat dit een van de belangrijkste dingen in het werk is. Wat patiënten eigenlijk willen is gehoord en gezien worden, en serieus genomen worden. Dat is het allerbelangrijkste. Dat jij niets kunt doen aan de klachten die ze hebben, dat snappen ze. Maar hoor ze, zie ze. Zie wie ze zijn, als persoon. Dat is de kern.

Deze tijd is ook heel bijzonder. Meer dan anders vragen patiënten nu aan mij: “Maar hoe gaat het nu eigenlijk met jou? Jij vraagt elke keer aan mij hoe het gaat, maar hoe gaat het nu met JOU?”