Schipper

Het Havenziekenhuis is voor een ziekenhuis in een grote stad een klein gebouw. De afdeling longziekten zat aan het einde van de gang. Volgens mij waren het maar een stuk of zes tot acht patiëntenkamers: de meeste kamers aan de zijde van de Maas hadden een enorm hoog plafond. Doordat er vroeger meer patiënten op lagen (en nu maar vier, maximaal), leek de ruimte gigantisch. 

Zowel in het Havenziekenhuis, als later in het Erasmus MC heb ik stage gelopen op de longafdeling. Waar ik in het Erasmus MC vooral de bijzondere gevallen zag (longtransplantaties, sarcoidose, cystic fibrose), was het in het havenziekenhuis met name patiënten met COPD of longkanker die op de afdeling lagen voor behandeling. 

Het zou het Havenziekenhuis niet zijn als er af en toe ook exotische gevallen tussen zaten. 

Het was mijn eerste ziekenhuisstage, dus ik deed niet veel meer dan meekijken met de verpleegkundigen en artsen, basiszorg verlenen en bekijken welke ingrepen die er waren die dag zodat ik daarbij mee kon kijken. 

Een van die dagen werd er een man opgenomen, een schipper van de grote vaart, die enorm benauwd was. Hij was via de spoedeisende hulp binnengekomen en het bleek dat hij een hoop vocht in zijn longen had, waarschijnlijk naar aanleiding van een infectie. Ik mocht meekijken met de ingreep, de longarts zou een drain plaatsen om het vocht af te drijven. 

In de kamer stonden behalve ik, de arts en de patiënt (die op de onderzoeksbank zat), nog een paar verpleegkundigen om te assisteren. Met wat steenkolen Engels en gebaren maakten we aan de schipper duidelijk wat er ging gebeuren. Ik verwonderde me over het feit dat de arts haar ringen omhield toen ze haar steriele handschoenen aandeed voordat ze aan de ingreep begon. Ik, als tweedejaars student verpleegkunde, zei hier natuurlijk niets van, dat was niet mijn plek. 

Ik weet nog dat toen die pook achter in zijn rug werd gestoken door de arts, dat er direct een lichtgele, heldere vloeistof door de slang liep die eraan zat. Het vloeide naar een vierkanten plastic kastje wat een verpleegkundige vasthield. Na een bepaalde hoeveelheid werd er een kocher op de slang gezet, omdat er anders teveel in één keer zou aflopen. De patiënt was al zichtbaar opgelucht. 

Vervolgens werd hij naar de afdeling gebracht, waarbij hij het bed kreeg direct na de ingang rechts. Mijn collega en ik zouden voor hem zorgen, de rest van de dag. Op gezette tijden ging de klem eraf, werd er weer wat vocht afgedreven en zou de klem er weer voor een tijd op gaan. 

Ik weet niet meer hoeveel vocht er uiteindelijk uit kwam gedurende zijn opname, maar het was genoeg voor mijn collega’s om onder de indruk te zijn. De patiënt herstelde zo goed dat hij op een gegeven moment op het bed ging staan om de zwaartekracht beter zijn werk te laten doen. Het is een beeld wat me altijd zal doen denken aan mijn leerzame tijd in een ziekenhuis wat nu niet meer bestaat.