Blog van een sarcastische verpleegkundige
Het Havenziekenhuis is voor een ziekenhuis in een grote stad een klein gebouw. De afdeling longziekten zat aan het einde van de gang. Volgens mij waren het maar een stuk of zes tot acht patiëntenkamers: de meeste kamers aan de zijde van de Maas hadden een enorm hoog plafond. Doordat er vroeger meer patiënten op […]
Mevrouw woont alleen en is wat down. Ze moet eigenlijk een nieuwe heup krijgen, maar twijfelt of dit wel goed zal gaan, piekert er veel over. Ze heeft betrokken kinderen waar ze goed contact mee heeft, maar ook die kunnen haar niet overtuigen, ze moet zelf in het reine komen met de keuze die ze […]
De relatie tussen de overheid en zorgverleners is als een fout huwelijk. De zorgverlener is de vrouw die constant kort gehouden wordt, mogelijk speelt er wat emotionele mishandeling. De overheid is een typische witte man. Compleet overtuigd van zijn eigen gelijk en blind voor de schade die hij aanricht. Het is zo’n man die vrouwen nafluit […]
Een tijd lang heb ik het kunnen ontwijken, het was rustig op mijn spreekuur. Rustig in de zin dat ik waarschijnlijk veel patiënten had die gevaccineerd waren en zich ook ergerden aan de pandemie, maar die (grotendeels) de adviezen en voorschriften volgden. Ineens had ik er er een paar, op één dag. De ene patiënt […]
Elke dag als ik naar mijn werk ga, rij ik langs een bedrijf wat me doet denken aan een bewoner in mijn tijd in het verpleeghuis. Hij was een grote, lange man, maar al erg ver in zijn dementie. Dat zijn een van de lastigste momenten: mensen die al erg ziek zijn, maar nog niet […]
Eind vorig jaar was ik in het Erasmus MC, om mijn booster te halen. Sinds de nieuwbouw er staat ben ik er nog niet geweest, ik heb er de laatste twee jaar van mijn opleiding verpleegkunde rondgelopen om werkervaring op te doen en mijn studie af te ronden. Toen ik aankwam bij de plek waar […]
