Systeemproblematiek
Als een patiënt bij me komt kijk ik naar de patiënt in zijn geheel, als mens-zijn, maar ook welke andere dingen er (lichamelijk en geestelijk) spelen. Vaak kijk ik ook naar zijn of haar systeem: wat voor woning woont iemand, is er een sociaal netwerk, welk werk doet of deed iemand? Er zijn zoveel factoren in het leven die iemand maakt tot wie hij of zij is.
Meer en meer collega’s en ook zorgverleners die ik volg op Twitter hebben het erover. Maar de overheid niet. Die zetten geinige maar vrij ineffectieve projectjes in over ‘ontregel de zorg’ waarbij je doorgaans kunt verwachten dat de regels alleen maar meer worden i.p.v. minder. Maar omdat het weer een project is met een werkgroep en mensen zogenaamd enthousiast doen want ho, de minister heeft dit gedaan! (dat noemen we: ‘gevoelig voor autoriteit’), wordt er ineens harder gelopen en lijkt het alsof het effect heeft.
De wrange werkelijkheid is dat de onderliggende problemen van de macht bij zorgverzekeraars en de overheid niet aangepakt wordt. Ons systeem is gestoeld op kapitalisme. Geld verdienen. Het monster moet meer en meer geld krijgen, anders mag het niet doorgaan.
Rijm dat met het feit dat je als zorgverlener zo efficiënt mogelijk moet zijn (om geld te verdienen) maar ondertussen een patiënt wilt helpen waarvan de behoeftes en belangen natuurlijk totaal niet stroken met dat systeem. Die krijgt elke maand een ander merk medicijnen maar niemand die dat kan oplossen. Ze krijgen maar vijf sessies bij de praktijkondersteuner GGZ, want dat is de maximale behandelduur. Naar de langdurige GGZ wil je niet doorverwezen worden vanwege de ellenlange wachtlijsten.
Ik vraag me oprecht af hoe lang dit nog houdbaar is, hoe lang we nog door zullen modderen met z’n allen voordat dit systeem compleet instort en de volgende generaties bezig zijn met de scherven opruimen.
Een paar weken terug kreeg ik een mail doorgestuurd van mijn werk. Het bleek een mail van de gemeente te zijn, er waren extra gelden beschikbaar, en of de huisartsen of praktijkondersteuners nog een bestemming voor dit geld wisten, of we misschien mee wilden denken? Voorbeelden die gegeven werden, waren bijv. “slim omgaan met geld bij een klein budget.”
Ik verslikte me bijna in de thee die ik toen net zat te drinken. Ik las de mail verder, maar heel veel beter werd het niet. Het cynisme stoomde uit mijn oren toen ik klaar was. Na een nacht slapen stapte ik de volgende dag bij de huisarts binnen om de mail te bespreken. “Dat je het weet,” zei ik: “ik word nogal cynisch van zulke berichten. Volgens mij is niet het probleem het beperkte budget, maar het systeem waarom mensen arm zijn. Ik denk dat het beter is als ik niet reageer op deze mail, want anders wordt het nogal een cynisch antwoord.”
“Snap ik wel,” zei de huisarts, die me al langer kent dan vandaag.